Читаем без скачивания Дамавiкамерон (на белорусском языке) - Адам Глебус

Глебус Адам

Дамавiкамерон (на белорусском языке)

Адам Глёбус

Дамавiкамерон

I. ДАМАВIК-1

Маладая жанчына засталася ў доме адна.

Увечары настойлiва пазванiлi ў дзверы. Жанчына падумала, што прыйшла суседка, i адчынiла. На парозе стаяў незнаёмы барадаты мужчына ў чорным скураным палiто i ў капелюшы, насунутым на вочы. Жанчына памкнулася зачынiць дзверы, але госць спынiў яе выразным жэстам рукi ў блiскучай пальчатцы.

- Хто вы? Што вам трэба? - ледзь чутна прашаптала гаспадыня пустой кватэры.

- Я - Дамавiк. Усё, што ў гэтым доме, належыць мне. Ты таксама належыш мне, - мужчына зайшоў у дом. - Распранайся.

Жанчына скiнула чырвоны з белымi ружамi халат i засталася ў чорнай шаўковай бялiзне.

- Усё здымаць? - спытала яна ў вастраносых ботаў.

- Усё, - прагучала з-пад цёмнага капелюша.

Гаспадыня скiнула бялiзну.

- Павярнiся да мяне спiнаю i нахiлiся.

Жанчына паслухмяна, сама не ведаючы чаму, выконвала загады Дамавiка. Яна павярнулася да яго спiнаю i нахiлiлася. Ён не здымаў нават пальчатак, калi рабiў тое, што людзi звычайна называюць актам.

Акрамя халоднага страху жанчына не адчула нiчога.

Калi маладая жанчына ў чырвоным з белымi ружамi халаце палiла тонкую цыгарэту, яна была ўпэўненая, што Дамавiк - плён яе фантазii.

II. КАДРАВIК

Жанчына прайшла доўгiм калiдорам i спынiлася каля дзвярэй з шыльдаю "Аддзел кадраў". Пастукала. "Калi ласка", - пачулася з-за абабiтых дэрмацiнам дзвярэй. Зайшла. За сталом сядзеў худы чалавек у "тройцы" i пры гальштуку - Кадравiк.

- Ёсць пытаннi? - ён паправiў вузел на гальштуку.

- Я па аб'яве, што была ў "Вечаровым Менску".

- Дакументы?

Жанчына выняла з рыдыкюля пакет i расклала на стале: пашпарт, працоўную кнiжку, стужку фотакартак 3x4 i заяву, напiсаную круглым почыркам. Кадравiк зiрнуў на дакументы, зазначыў, што карткi няякасныя - у жыццi прыгажэй, устаў i апусцiў шторы на акне. Ён запалiў верхняе святло i доўгiм важкiм ключом замкнуў дзверы. Ключ ён паклаў на высокi размаляваны пад мармур сейф. I толькi тады сказаў:

- Можна.

- Тут? - жанчына агледзела кабiнет.

- Так, - Кадравiк паправiў гальштук.

- Сорамна...

Ён кароткiм ключом адчынiў сейф, дастаў адтуль бутэльку каньяку i чарку.

- Выпiце, калi ласка.

- А вы?

- Служба. Пры выкананнi, скажам так.

Жанчына выпiла каньяк. Распраналася яна павольна i акуратна. Кадравiк зазначыў, што бялiзна зусiм новая. Сарамлiвая жанчына схавала бялiзну пад сукенку, павярнулася да Кадравiка i сказала:

- Сорамна.

- Звыкнеце, - Кадравiк нiколi не гаварыў з жанчынамi на ты, - прайдзiце колькi разоў па кiлiму, я павiнен паглядзець вас, ацанiць, скажам так.

Статная жанчына няспешна пайшла па кiлiму. Кадравiк з прыемнасцю глядзеў на яе вабныя формы i сам сабе зазначыў, што не разумее, чаму такая жанчына павiнна працаваць.

- Можаце апрануцца, - ён апусцiў вочы.

Жанчына бессаромна глядзела на Кадравiка.

- Неабавязкова, - сказаў ён.

- Але я не супраць, - жанчына падышла да Кадравiка i распусцiла вузел ягонага гальштука.

- Вы атрымаеце накiраванне ў лепшую групу.

Натуршчыцай жанчына працавала нядоўга, яна выйшла замуж за выкладчыка тэхнiкi жывапiсу, i той забаранiў ёй працаваць наогул.

Кадравiк працягвае налiваць сарамлiвым жанчынам каньяк.

III. ВАДЗЯНIК

Легкавая машына афiцыйнага колеру мiнула мост, праехала праз лес, заехала на тэрыторыю закiнутага кляштара, абмiнула званiцу i цагляныя выгбы разбуранага сабора, спынiлася каля паруйнаванага палаца i пасiгналiла.

Праз iмгненне з-за рага з'явiўся хлопец у джутавым строi. Ён адчынiў дзверцы афiцыйнай машыны, з якой выйшлi на някошаную траву дзве маладыя асобы, бландзiнка ды брунетка, а за iмi кiраўнiк.

- Знаёмцеся, выгукнуў кiраўнiк i ўзяў хлопца пад локаць, - Вадзянiк: гаспадар закiнутага, забытага Богам i людзьмi кляштара i святой вады. А гэта - мае брунетка i бландзiнка. Iмёны i прозвiшчы яны пакiнулi ў лесе пад мостам.

- Пайшлi да святой вады, - прапанаваў гаспадар закiнутага кляштара.

- Чакай, - кiраўнiк адчынiў багажнiк, дзе хавалася вялiкая кардонная скрыня.

Вадзянiк прыхапiў скрыню, i госцi пайшлi па высокай траве за джутавай спiнаю Вадзянiка.

За палацам, у лагчыне, стаяла на святой крынiцы лазня, збудаваная паводле праекта кiраўнiка. Лазня была падрыхтаваная да ачышчэння цi забруджвання, бо ўсё залежыць ад светапогляду i веравызнання.

Даведка

Кляштар, заснаваны ў ХV стагоддзi на цыганскай святой крынiцы. Некалькi разоў ён пераходзiў ад каталiкоў да праваслаўных i наадварот. Доўгi час у кляштары мясцiўся сiрочы iнтэрнат. У 50-х гадах нашага стагоддзя iнтэрнат перавялi ў райцэнтр i кляштар канчаткова заняпаў. З 80-х на тэрыторыi кляштара жыве мужчына, прозвiшча - Вадзянiк.

Бландзiнка i брунетка распакавалi скрыню, сабралi на стол, распранулiся. Яны пакiнулi на сабе толькi ўпрыгожаннi: бранзалеты, пярсцёнкi, завушнiцы, каралi, кулоны, залатыя ланцугi, крыжы, грабеньчыкi, заколкi...

Калi жанчыны разлiлi па фужэрах густы каньяк, Вадзянiк сказаў:

- Не п'ю.

- Ха-ха, - мовiла аголеная бландзiнка i паправiла бранзалет.

- Хi-хi, - мовiла аголеная брунетка i паправiла пярсцёнак.

- Што праўда, тое праўда. Не п'е, - падсумаваў кiраўнiк.

Госцi выпiлi каньяк.

- Музыка, - сказаў кiраўнiк.

Уключыўся магнiтафон.

Вадзянiк сядзеў у кутку i са смакам еў сакавiтыя скрылiкi кансерваванага гарбуза. Ён еў вiдэльцам са слоiка.

- Горача, - кiраўнiк расшпiлiў верхнi гузiк сваёй афiцыйна-крухмальнай кашулi. - Распранiце мяне.

Жанчыны спрытна распранулi кiраўнiка.

- Танцы, танцы, танцы! - лазню запоўнiлi кiраўнiковыя воплескi.

Жанчыны таленавiта затанчылi на жоўтай падлозе ў сакрэтнай лазнi. Яны спакушальна пагойдвалi клубамi, плаўна выгiналi станы, сарамлiва закрывалi далонямi твары... Кiраўнiк змрочна пiў каньяк з лiмо-нам. А Вадзянiк, абыякавы да падзей, пiў са слоiка гарбузовы марынад.

- Карцiны, - загадаў кiраўнiк.

Жанчыны спынiлiся, абнялiся i старанна пачалi разыгрываць сцэны лесбiянства. Яны амаль натуралёва цалавалiся i пяшчотна лашчылiся, калi Вадзянiк неўпрыкмет знiк са свайго ўтульнага кутка. На крэсле застаўся парожнi слоiк з-пад кансерваванага гарбуза ды вiдэлец у iм.

Дзверы ў лазню засталiся прачыненыя. На вулiцы крулявала лета. Шаравая маланка магла заляцець у лазню i спалiць яе разам з "карцiнамi". Так i здарылася.

На папялiшчы знайшлi вiдэлец, легкавую машыну афiцыйнага колеру знайшлi толькi праз тыдзень на беразе возера Свiцязь, а Вадзянiка дагэтуль небеспадстаўна шукаюць, бо дзверы трэба зачыняць.

IV. ДАМАВIК-2

Муж спаў, жонка чытала, калi ў дзверы пагрукалi. Яна паспрабавала пабудзiць мужа, але той не прачынаўся, ён спаў мёртвым сном. Пагрукалi зноў. Жонка крадком зiрнула ў дзвярное вочка. На пляцоўцы стаяў i глядзеў на яе Дамавiк. У Дамавiка быў твар добра знаёмага чалавека, чыё iмя яна нiяк не магла прыгадаць. Жанчына ўскрыкнула, але муж так i не прачнуўся.

Дамавiк дастаў з глыбокай кiшэнi свайго скуранога палiто вялiзную манiсту рознакалiберных ключоў, выбраў патрэбныя, адчынiў замкi i зайшоў у перадпакой, дзе сядзела на падлозе перапалоханая жанчына.

- Муж прачнецца, - яна баранiлася, як магла.

- Не прачнецца, ён спiць мёртвым сном, i можаш думаць, што ты ўдава.

У перадпакоi моцна запахла вiльготнай скурай. На вулiцы, пэўна, лiло як з вядра, бо Дамавiк быў ушчэнт мокры. Са скуранога крыса падалi на падлогу буйныя кроплi.

Дамавiк зняў капялюш, сцягнуў пальчаткi, скiнуў палiто... Вастраносыя боты ён паставiў побач з наваксаванымi чаравiкамi мужа.

- Толькi не тут, - папрасiла жанчына.

- Тут, - сказаў Дамавiк.

Калi б у падручнiку па бiялогii быў параграф "Дамавiк", дык, напэўна, можна было б прачытаць такi сказ: "Аднаўленне патомства ў Дамавiкоў адбываецца праз палавы акт". Але ў падручнiку такога параграфа няма, i таму тое, што адбывалася ў вiтальнi, назваць палавым актам нельга. Калi для жанчыны гэта i быў акт, дык для Дамавiка - форма дыпламатычных зносiн. Ён сам так лiчыў.

Калi жанчына адчула задавальненне, Дамавiк адхiнуў яе, апрануўся па-вайсковаму хутка i знiк.

Да самай ранiцы муж праспаў, як забiты.

Калi муж з жонкай снедалi, тая хацела расказаць пра Дамавiка i падаць гэтае здарэнне як жахлiвы сон, але перадумала, бо рэўнасць можа ўзнiкнуць i з-за апавядання пра сон.

V. ЛЯСУН

На каталiцкi Вялiкдзень студэнт i навучэнец са студэнткай паехалi ў лес.

Студэнт i навучэнец неслi ў рукавох кожны па дзве сямiсотграмовыя пляшкi вiна "Прамянiстае", а студэнтка несла пакет з хлебам i салодкiмi плiткамi.

У лесе ляжаў снег, i яны доўга iшлi да паляны, дзе, як сцвярджаў навучэнец, снегу не павiнна быць.

На доўгашуканай паляне снегу не было, яе засцiлала леташняя трава, высушаная велiкодным сонцам.

Першы тост выпiлi за ўваскрашэнне Iсуса Хрыста. Другi - за Збавiцеля. Трэцi - за любоў да блiжняга. Чацвёрты - за каханне...

Пакуль студэнт адкаркоўваў апошнюю пляшку, навучэнец заснуў. Студэнты выпiлi па глытку i заелi таннае вiно салодкiмi плiткамi.